“Op een avond was ik voor een etentje uitgenodigd bij een vriendin thuis. We hadden het gezellig samen. Maar op een bepaald moment leek het of ik een kindje hoorde huilen in de achtergrond. Ik vroeg aan mijn vriendin wie dit was. “Wellicht het kindje van de buren”, reageerde ze. Het gehuil werd steeds luider en leek van dichtbij te komen. Ik sprak mijn vriendin er nog eens over aan: “Je zou denken dat het gehuil uit de kamer hiernaast komt, niet?”. Ze leek mijn opmerking te negeren.” 

​

- Zelfs voor mij hield ze haar dochter verborgen - 

“Het gehuil werd nog indringender.Nu was ik er echt van overtuigd dat het uit de kamer naast ons kwam. Ik stond op en deed de kamerdeur open. Daar lag een kindje te huilen in haar bed. Ik nam het op. Toen moest mijn vriendin toegeven dat het haar dochtertje was. Ze had een beperking en was er diep beschaamd over. Ze kwam nooit met haar buiten. Ze wou haar verborgen houden voor de buitenwereld.”

“Nochtans wist mijn vriendin dat ik zelf ook een kindje heb met een verstandelijke beperking. Ik ben daar heel open over. Maar zelfs voor mij hield ze haar eigen dochter dus verborgen. Zo diepgeworteld zat dus haar schaamte tegenover de buitenwereld.”

​

“Het is één van de vele situaties die aantonen dat we hier nog enorm veel werk voor de boeg hebben om mensen te overtuigen dat kinderen met een beperking ook deel uitmaken van onze maatschappij en daarin een rol te vervullen hebben. Dat we ons als ouders hiervoor niet hoeven te schamen of te verantwoorden.”

“Met het oudercomité van de Ecole de Vie willen we heel hard werken om deze verborgen kinderen op te sporen en ze naar de Ecole de Vie te leiden. Het is een strijd die we samen willen voeren. Desnoods gaan we van deur tot deur om de mensen te sensibiliseren. We willen ook druk zetten op de overheid om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Voor de toekomst van mijn dochter Samantha en ontelbaar veel andere kinderen die nu nog een verborgen leven leiden.”